Spotkałam się parę razy z opiniami, że lepiej przeczytać książkę albo obejrzeć film, ale nie jedno i drugie, bo to nudne – i tak wiadomo, jak się kończy. Rozumiem ten punkt widzenia, ale go nie podzielam – chyba że chodzi o Władcę Pierścieni. Wtedy lepiej nie robić ani jednego, ani drugiego.
Kiedy w 2011 roku w kinach ukazała się ostatnia część sagi o Harrym Potterze, nikt chyba nie wierzył, że na tym J. K. Rowling zakończy swoją przygodę z uniwersum. Nikt nie był zdziwiony, gdy dwa lata później ogłoszono, że powstaną Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć – może tylko samym pomysłem adaptowania bestiariusza, którego mocną stroną raczej nie bywa fabuła. (więcej…)
Jeśli ktoś nie wie, o czym jest Ostatnia rodzina, najprościej wytłumaczyć to, mówiąc „o Beksińskich”. I właściwie lepiej się tego nie da zrobić – to nie historia o Zdzisławie Beksińskim, malarzu, i Tomaszu Beksińskim, dziennikarzu, tylko o Zdzisławie Beksińskim, mężu i ojcu, Tomaszu Beksińskim, synu, i Zofii Beksińskiej, żonie i matce. Owszem, o twórczości artystów się mówi, ale raczej mimochodem – w centrum uwagi są charaktery członków rodziny, a nie ich osiągnięcia. (więcej…)
Otwierająca film piosenka You Put A Spell On Me zdaje się swoim tekstem obrazować fenomen 50 twarzy Greya. Gdy Annie Lennox śpiewa „I love you anyhow”, trudno nie pomyśleć o tym, z jaką wytrwałością tłumy fanów wciąż interesują się historią Anastasii Steele i Christiana Greya mimo wielu negatywnych recenzji, opinii i wyśmiewania. (więcej…)
Niebezpieczne związki, powieść epistolarna pióra Choderlosa de Laclosa, mimo upływu czasu pozostaje jedną z chętniej ekranizowanych książek z literatury francuskiej. Choć produkcji inspirowanych tym dziełem powstało sporo, najgłośniejszą z nich był prawdopodobnie wyreżyserowany przez Stephena Frearsa film z 1988 roku. Co ciekawe, film jest adaptacją książki niejako pośrednio – to de facto adaptacja sztuki, którą grano w teatrze The Other Place w Stratford-upon-Avon w 1985 roku. (więcej…)
Niektóre wynalazki lub chwyty stosowane w filmie są dzisiaj dla nas oczywiste. Nikt nie zastanawia się nad mikrofonem na tyczce, kadrem podzielonym na części czy słowem „fabuła” albo „animacja”. Tymczasem takie zabiegi wymyśliły na początku XX wieku… kobiety. Historia potraktowała je trochę po macoszemu – dziś mało kto je kojarzy, chociaż dla kinematografii zrobiły naprawdę sporo.