Wydawało mi się, że takie zestawienie nie sprawi mi większego kłopotu. Przeczytałam sporo książek, co za sztuka wybrać te, które lubię, mimo że nie były może najlepszą literaturą? Okazuje się, że całkiem spora, bo ostatnio wciąż czytam mniej niż kiedyś, a w dodatku teraz raczej wracam do już znanych tytułów, bo zdążyłam sporo zapomnieć. (więcej…)
Dziś mija pięć lat od śmierci Joanny Chmielewskiej.
Chociaż jej nowsza proza już mi nie odpowiada, wciąż mam spory sentyment do jej starszych książek. Wracam do nich często, bo są pełne humoru, zróżnicowanych postaci i języka, a do tego wciąż bawią mnie tak samo, jak dziesięć czy piętnaście lat temu, gdy czytałam je pierwszy raz.
Istnieje mnóstwo ekranizacji książek, od klasyków po nowości. Jest mnóstwo powieści, które należałoby zaadaptować drugi raz, bo za pierwszym się nie udało. Są też książki zasługujące na uwagę, ale jednak nietknięte przez filmowców. W poniższym zestawieniu zawarłam sześć takich tytułów; co ciekawe, do części z nich jakieś studio wykupiło już prawa, tylko o adaptacji nikt nie wspomina.
Nie ukrywam, że od dawna mam lekkiego hopla na tle książek Aleksandra Dumasa. Zawdzięczam go koleżance, która w prezencie na dziewiąte (!) urodziny sprezentowała mi Trzech muszkieterów. Dzięki temu nie zawahałam się ani chwili, kiedy kilka lat później w bibliotece szkolnej wpadł mi w oko Hrabia Monte Christo. (więcej…)
We wszystkich recenzjach Smoczych kłów Michaela Crichtona powtarza się te same informacje. Że książka przeleżała dziesięć lat w szufladzie, zanim odnalazła ją wdowa po pisarzu. Że Crichtona najbardziej kojarzy się z wydanego w 1990 roku Parku Jurajskiego. Że tytułowe Smocze kły to kości dinozaura, a że powieść powstała w 1974 roku, stanowi niejako zapowiedź Parku.
W lutym 2016 roku nakładem wydawnictwa Krytyka Polityczna ukazał się reportaż Marty Abramowicz zatytułowany Zakonnice odchodzą po cichu. Dotyczy tematu rzadko poruszanego – wystąpień sióstr z klasztoru – i wciąż wywołuje niemałe emocje.
Choć rocznie ponad sto sióstr zrzuca habit, Marcie Abramowicz udało się dotrzeć do dwudziestu. Zakonnice nie mają w zwyczaju opowiadać o swoich losach – to temat tabu.